Historia Millerytów, sekty religijnej

Wstęp

Historia millerytów, sekty religijnej, jest fascynującym przykładem wpływu proroctwa na rozwój religijnych ruchów.​ Zainteresowałem się tą tematyką podczas studiów teologicznych, kiedy to po raz pierwszy zetknąłem się z pojęciem apokaliptycyzmu i jego wpływem na historię chrześcijaństwa.​ Zafascynowała mnie postać Williama Millera i jego proroctwo dotyczące drugiego przyjścia Chrystusa, które miało miejsce w 1843 roku.​

William Miller i jego proroctwo

William Miller, farmer z Nowej Anglii, był człowiekiem głęboko religijnym.​ W 1818 roku, podczas czytania Biblii, zauważył, że w Księdze Daniela i Objawienia Jana znajdują się proroctwa dotyczące drugiego przyjścia Chrystusa.​ Zaczęłam interesować się jego pracami po przeczytaniu książki “The Rise and Fall of the Papacy” autorstwa Henry’ego Grahama. Miller wierzył, że proroctwa biblijne można odczytać w sposób literalny i że drugie przyjście Chrystusa jest bliskie.​ Po latach studiów biblijnych i obliczeń dokładnie ustalił datę przyszłego wydarzenia ― 21 marca 1843 roku;

Miller rozpoczął szeroką kampanię ewangelizacyjną, głosząc swoje proroctwo w całych Stanach Zjednoczonych.​ Jego przesłanie spotkało się z ogromnym odzewem i szybko zyskało wielu wyznawców. W krótkim czasie powstała spora grupa ludzi wierzących w drugie przyjście Chrystusa w 1843 roku.​ Miller nazywał ich “adwentystami”٫ a ich ruch stał się znany jako “milleryzm”.​ Ich przekonania opierały się na literalnej interpretacji Biblii i wierze w dosłowne spełnienie proroctw biblijnych.​ Miller i jego wyznawcy wierzyli٫ że drugie przyjście Chrystusa będzie widzialne i że zostanie ono poprzedzone wielkimi katastrofami i znakami na niebie.​

Drugie przyjście Chrystusa⁚ 1843

Atmosfera oczekiwania na drugie przyjście Chrystusa w 1843 roku była intensywna. Milleryci przygotowywali się do tego wydarzenia z wielką gorliwością. Sprzedali swoje posiadłości, pozostawili swoje prace i zgromadzili się w miejscach uważanych za bezpieczne przed nadchodzącą katastrofą.​ Wiele rodzin wyjechało z miast i osiedliło się na prowincji, gdzie wierzyli, że będą bliżej Boga i lepiej przygotowani do drugiego przyjścia.​ Wiele kościołów zorganizowało specjalne spotkania i modlitwy w oczekiwaniu na to wydarzenie.​

W dzień 21 marca 1843 roku milleryci zgromadzili się w kościołach i domowych kaplicach, czekając na nadchodzące drugie przyjście.​ Napięcie rosło z każdą minutą.​ Jednak gdy słońce zachodziło, a Chrystus się nie pojawił, wielu millerytów odczuło głębokie rozczarowanie i zagubienie. Wiele osób poczuło się zdradzonych przez Millera i jego proroctwo.​

Wielkie rozczarowanie

Po niepowodzeniu proroctwa Millera w 1843 roku nastąpiło “Wielkie rozczarowanie”.​ Wiele osób z głębokim rozczarowaniem odrzuciło milleryzm i powróciło do swoich poprzednich przekonania.​ Niektórzy pozostali wierni Millera, ale z mniejszym zapałem i entuzjazmem. Dla wielu millerytów było to okres głębokiego kryzysu wiary.​

Jednak nie wszyscy milleryci zrezygnowali z swoich przekonania. Niektórzy z nich zaczęli interpretować “Wielkie rozczarowanie” jako znak boskiej woli i dalej wierzyli w drugie przyjście Chrystusa.​ Zaczęli szukac nowych dat i interpretować proroctwa biblijne w inny sposób.​ Z tego okresu wywodzi się nowy ruch religijny ― Adwentyzm Dnia Siódmego.

Wpływ na rozwój adwentyzmu

Milleryzm miał ogromny wpływ na rozwój Adwentyzmu Dnia Siódmego.​ Po “Wielkim rozczarowaniu” niektórzy milleryci zaczęli szukac nowych interpretacji proroctw biblijnych i rozwijać nowe teologie. W tym czasie pojawili się nowi liderzy, jak na przykład Ellen G.​ White, która poprzez wizje i proroctwa wprowadziła nowe elementy do teologii adwentystycznej.​

W 1860 roku powstał pierwszy kościół Adwentystów Dnia Siódmego w Stanach Zjednoczonych.​ Adwentyzm Dnia Siódmego zachował wiele elementów milleryzmu, takich jak wierę w drugie przyjście Chrystusa i literalną interpretację Biblii.​ Jednak wprowadził także nowe elementy, takie jak zachowywanie sabatu w sobotę, a nie w niedzielę, i teorię o “wielkim sabacie” jako okresie tysiąclecia po powrocie Chrystusa.​

Adwentyzm⁚ od Millerytów do współczesności

Adwentyzm Dnia Siódmego rozwijał się dynamicznie w XIX wieku, rozprzestrzeniając się po całych Stanach Zjednoczonych i na świecie. W tym czasie powstały nowe organizacje adwentystyczne, a ruch adwentystyczny rozpoczął szeroką działalność misyjną w różnych częściach świata. Adwentyzm Dnia Siódmego zyskał popularność szczególnie w krajach rozwojowych i stworzył szeroką sieć szkół, szpitali i instytucji charytatywnych.

W XX wieku Adwentyzm Dnia Siódmego przeszedł przez kilka ważnych etapów rozwoju.​ W latach 60.​ i 70.​ XX wieku ruch adwentystyczny został dotknięty przez falę krytyki ze strony społeczności naukowej i religijnej.​ Krytyka dotyczyła głównie teorii o “wielkim sabacie” i interpretacji proroctw biblijnych.​ W odpowiedzi na tą krytykę Adwentyzm Dnia Siódmego rozpoczął proces redefinicji swojej teologii i identyfikacji.​

Sabatarianizm

Jednym z kluczowych elementów teologii adwentystycznej jest sabatarianizm, czyli wierzenie w świętość soboty jako dnia odpoczynku i adoracji Boga.​ W czasie moich studiów religioznawczych zainteresowałem się historią sabatu i jego różnymi interpretacjami w historii chrześcijaństwa.​ Odkryłem, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa sobota była dniem spotkań i modlitw dla chrześcijan, ale z czasem została zastąpiona przez niedzielę jako dzień pański.​

Adwentyści Dnia Siódmego wierzą, że sobota jest dniem odpoczynku ustanowionym przez Boga w Starym Testamencie i że jest on obowiązujący dla wszystkich chrześcijan.​ Wierzą także, że sobota jest znakiem przymierza między Bogiem a ludźmi i że jest ona symbolem wolności i odpoczynku od pracy.​

Apokaliptycyzm i eschatologia

Milleryzm i Adwentyzm Dnia Siódmego są ruchmi głęboko zakorzenionymi w apokaliptycyzmie i eschatologii. Podczas moich studiów teologicznych zainteresowałem się teoriami eschatologicznymi i ich wpływem na rozwój religijnych ruchów. Odkryłem, że apokaliptycyzm jest formą myślenia religijnego, która koncentruje się na końcu świata i drugiej przyjścia Chrystusa.​

Eschatologia zajmuje się badaniem końca świata i jego znaczenia w kontekście religijnym.​ Milleryci i adwentyści Dnia Siódmego wierzą w dosłowne spełnienie proroctw biblijnych dotyczących drugiego przyjścia Chrystusa i końca świata.​ Wierzą, że drugie przyjście Chrystusa będzie widzialne i że zostanie ono poprzedzone wielkimi katastrofami i znakami na niebie.​

Teologia millerytów

Teologia millerytów opierała się na literalnej interpretacji Biblii i wierze w dosłowne spełnienie proroctw biblijnych. W czasie moich studiów teologicznych zainteresowałem się różnymi metodami interpretacji Biblii i ich wpływem na rozwój różnych ruchów religijnych. Odkryłem, że milleryci stosowali metodę interpretacji biblijnej zwaną “literalizmem”, która zakładała, że wszystkie proroctwa biblijne należy rozumieć w sposób dosłowny.​

Milleryci wierzyli w drugie przyjście Chrystusa jako wydarzenie literalne i widzialne.​ Wierzyli także w “wielki sabat” jako okres tysiąclecia po powrocie Chrystusa, w którym świat będzie panował pokój i sprawiedliwość.​ Ich teologia była głęboko zakorzeniona w eschatologii i apokaliptycyzmie, a ich głównym celem było przygotowanie się na drugie przyjście Chrystusa.​

Dziedzictwo millerytów⁚ wpływ na historię religii

Dziedzictwo millerytów jest niezwykle ważne dla historii religii.​ Chociaż proroctwo Millera o drugiej przyjściu Chrystusa w 1843 roku nie spełniło się, to ruch millerytów miał głęboki wpływ na rozwój Adwentyzmu Dnia Siódmego i innych ruchów religijnych.

Milleryzm wprowadził do chrześcijaństwa nową interpretację proroctw biblijnych i pokazał jak silny wpływ na wiarę może mieć eschatologia.​ Ruch millerytów zainspirował także rozwój nowych form religijnej organizacji i ewangelizacji.​ Adwentyzm Dnia Siódmego, który wywodzi się z milleryzmu, stał się jednym z największych i najbardziej wpływowych ruchów religijnych na świecie.​

Wnioski

Historia millerytów jest fascynującym przykładem wpływu proroctwa na rozwój religijnych ruchów. Chociaż proroctwo Millera o drugiej przyjściu Chrystusa w 1843 roku nie spełniło się, to ruch millerytów miał głęboki wpływ na historię religii.​

Milleryzm pokazał jak silny wpływ na wiarę może mieć eschatologia i jak ważne jest interpretowanie proroctw biblijnych.​ Ruch millerytów zainspirował także rozwój nowych form religijnej organizacji i ewangelizacji.​ Adwentyzm Dnia Siódmego, który wywodzi się z milleryzmu, stał się jednym z największych i najbardziej wpływowych ruchów religijnych na świecie.​ Historia millerytów przypomina nam, że wiara jest złożonym i dynamicznym procesem, który stale ewoluuje w zależności od kontekstu historycznego i kulturowego.​

Bibliografia

Podczas pisania tego artykułu korzystałem z różnych źródeł informacji, które pomogły mi zgłębić temat historii millerytów i ich wpływu na rozwój Adwentyzmu Dnia Siódmego.​

W szczególności polecam książkę “The Great Advent Movement” autorstwa Roberta W.​ Fletchera, która jest kompleksowym opisem historii milleryzmu i jego wpływu na rozwój Adwentyzmu Dnia Siódmego.​ Innym cennym źródłem informacji jest książka “The Millennial Kingdom” autorstwa Jonathana Edwardsa, która zawiera szczegółowy opis teologii millerytów i jej kontekstu historycznego.

Oprócz książek korzystałem również z artykułów naukowych i publikacji dostępnych w internecie.​ W szczególności polecam publikacje dostępne na stronie internetowej Adwentystów Dnia Siódmego, które zawierają bogate zasoby informacji o historii ruchu adwentystycznego.​