Biografia Calvina Coolidge’a, 30. prezydenta USA

Wczesne lata i edukacja

Urodziłem się 4 lipca 1872 roku w Plymouth Notch w stanie Vermont.​ Moim ojcem był John Calvin Coolidge, rolnik i właściciel sklepu, a matką Victoria Josephine Moor.​ Byłem nazwany na cześć ojca, ale rodzina szybko zaczęła nazywać mnie Calvinem lub Calem.​ Niestety, straciłem matkę, gdy miałem 12 lat, a siostrę Abigail Gratia Coolidge, gdy miałem 17 lat.​ Uczęszczałem do szkoły lokalnej, a następnie w 1886 roku do Black River Academy w Ludlow w stanie Vermont.​ W latach 1891-1895 studiowałem na Amherst College, a następnie prawo, uzyskując uprawnienia do wykonywania zawodu prawnika w 1897 roku.​

Kariera polityczna w Massachusetts

Moja kariera polityczna rozpoczęła się w 1899 roku, kiedy to zostałem wybrany do rady miejskiej Northampton w stanie Massachusetts.​ Pełniłem tę funkcję przez rok, a następnie, w latach 1907-1908, byłem członkiem Izby Reprezentantów Massachusetts.​ W 1910 roku zostałem wybrany na burmistrza Northampton, a w 1912 roku na senatora stanu Massachusetts.​ Od 1916 do 1918 roku byłem wicegubernatorem Massachusetts, a w 1919 roku wygrałem wybory na gubernatora.​ To właśnie w tym okresie mojego życia miałem okazję zmierzyć się z trudnym wyzwaniem, jakim był strajk policji w Bostonie w 1919 roku.​ Byłem wtedy gubernatorem i musiałem podjąć decyzję, która miała wpływ na przyszłość całego stanu.​ Strajk rozpoczął się w wyniku sporu między policją a władzami miasta o prawo do tworzenia związków zawodowych. Sytuacja była napięta, a strajk groził eskalacją przemocy. Ja jednak zdecydowałem się nie ulegać presji i nie ustępować żądaniom strajkujących.​ Zamiast tego, zmobilizowałem Gwardię Narodową, która przywróciła porządek w mieście.​ Decyzja ta była kontrowersyjna, ale ostatecznie doprowadziła do zakończenia strajku i przywrócenia spokoju w Bostonie.​ Moje stanowisko w sprawie strajku policji w Bostonie ugruntowało moją pozycję w partii republikańskiej i pomogło mi w zdobyciu nominacji na wiceprezydenta w 1920 roku.​

Prezydentura po śmierci Hardinga

Wczesnym rankiem 3 sierpnia 1923 roku, podczas wizyty w Vermont, otrzymałem wiadomość, która miała zmienić moje życie.​ Prezydent Warren G.​ Harding zmarł w wyniku ataku serca.​ Jako wiceprezydent, zgodnie z konstytucją, objąłem urząd prezydenta.​ Przyświecało mi wtedy pragnienie, aby kontynuować dzieło Hardinga, ale również aby usunąć plamę skandali, które naznaczyły jego prezydenturę. Zostałem zaprzysiężony w środku nocy przez mojego ojca, który był sędzią pokoju, przy świetle lampy naftowej.​ Było to niezwykłe wydarzenie, które podkreślało wagę i nagłość sytuacji.​ W pierwszych miesiącach mojej prezydentury skupiłem się na przywróceniu zaufania do rządu i na oczyszczeniu reputacji Białego Domu.​ Podjąłem szereg działań, które miały na celu zwalczanie korupcji i zapewnienie uczciwości w administracji. Jednym z moich priorytetów było stworzenie silnej i stabilnej gospodarki.​ W tym celu kontynuowałem politykę gospodarczą mojego poprzednika, która opierała się na niskich podatkach i ograniczonej ingerencji rządu w gospodarkę.​ Dzięki tym działaniom Stany Zjednoczone przeżywały okres prosperity, a ja zyskałem popularność wśród Amerykanów.​ Jednakże, mimo sukcesów w dziedzinie gospodarki, moja prezydentura nie była wolna od tragedii. W 1924 roku straciłem syna, Calvina Jr.​, który zmarł na zakażenie krwi.​ Ta strata była dla mnie ogromnym ciosem i głęboko mnie dotknęła.​ Mimo osobistych tragedii, starałem się kontynuować pracę na rzecz narodu.​ Moja prezydentura była okresem stabilności i rozwoju gospodarczego, ale również czasem prób i wyzwań.​

Wybory prezydenckie 1924

W 1924 roku stanąłem przed wyzwaniem ubiegania się o pełną kadencję prezydencką. Po śmierci Hardinga٫ objąłem urząd w sposób nieoczekiwany٫ a teraz musiałem przekonać Amerykanów٫ że zasługuję na ich zaufanie na kolejne cztery lata.​ Kampania wyborcza była dla mnie niezwykle trudna.​ Musiałem zmierzyć się z oskarżeniami o korupcję i niekompetencję٫ które ciążą nad moją partią od czasów Hardinga. Dodatkowo٫ musiałem stawić czoła silnej opozycji ze strony demokratów i progresywistów.​ Jednakże٫ miałem po swojej stronie silne poparcie ze strony biznesu i klasy średniej٫ które doceniały moje konserwatywne poglądy i stabilną gospodarkę.​ Moim głównym przeciwnikiem był John Davis٫ demokratyczny kandydat na prezydenta. Davis był doświadczonym politykiem٫ który cieszył się szacunkiem w Kongresie.​ Jednakże٫ jego program wyborczy był zbyt liberalny dla większości Amerykanów.​ Drugim poważnym przeciwnikiem był Robert M. LaFollette٫ który reprezentował progresywistyczne skrzydło Partii Republikańskiej.​ LaFollette był znany ze swoich radykalnych poglądów٫ które były niezgodne z moją konserwatywną linią polityczną.​ Mimo silnej opozycji٫ udało mi się wygrać wybory z zdecydowaną przewagą.​ Otrzymałem 54% głosów i 382 elektory٫ co zapewniło mi reelekcję na prezydenta.​ Zwycięstwo w wyborach było dla mnie ogromnym sukcesem.​ Udowodniłem٫ że jestem w stanie kierować krajem w trudnych czasach i że zasługuję na zaufanie Amerykanów.​

Okres prezydentury Coolidgea

Moja prezydentura trwała od 1923 do 1929 roku i była okresem znaczących zmian w Stanach Zjednoczonych.​ W tamtym czasie kraj przeżywał okres prosperity, który został nazwany “szczęśliwymi dwudziestoma latami”.​ Głównym motorem tego rozwoju była ekspansja przemysłu i konsumpcji, a także wprowadzenie nowych technologii, takich jak samochód i radio.​ W mojej polityce wewnętrznej stawiałem na minimalną ingerencję rządu w gospodarkę.​ Uważałem, że najlepszym sposobem na zapewnienie dobrobytu jest stworzenie warunków sprzyjających prywatnej inicjatywie. Wprowadziłem szereg reform, które miały na celu zmniejszenie podatków, deregulację rynku i ograniczenie wydatków publicznych. W polityce zagranicznej byłem zwolennikiem izolacjonizmu. Uważałem, że Stany Zjednoczone powinny unikać angażowania się w konflikty międzynarodowe i skupić się na rozwoju własnego kraju. Moja prezydentura była okresem pokoju i stabilności, ale również czasem, kiedy nasilały się problemy społeczne, takie jak nierówności społeczne i dyskryminacja rasowa. W 1924 roku wprowadziłem ustawę o imigracji, która miała na celu ograniczenie napływu imigrantów do Stanów Zjednoczonych.​ Ustawa ta była kontrowersyjna, ale odzwierciedlała nastroje społeczne tamtego okresu.​ W 1929 roku, po zakończeniu mojej prezydentury, Stany Zjednoczone zostały dotknięte Wielkim Kryzysem.​ Był to okres głębokiego załamania gospodarczego, które miało katastrofalny wpływ na cały świat.​ Mimo że nie byłem już prezydentem, byłem świadomy cierpienia, które dotknęło Amerykanów.

Polityka wewnętrzna

W mojej polityce wewnętrznej stawiałem na minimalną ingerencję rządu w gospodarkę.​ Uważałem, że najlepszym sposobem na zapewnienie dobrobytu jest stworzenie warunków sprzyjających prywatnej inicjatywie.​ Moim celem było stworzenie silnej i stabilnej gospodarki, która zapewniłaby dobrobyt dla wszystkich Amerykanów. Wprowadziłem szereg reform, które miały na celu zmniejszenie podatków, deregulację rynku i ograniczenie wydatków publicznych. W 1924 roku, mimo mojego weta, Kongres uchwalił ustawę o bonusie dla weteranów, która zapewniała im ubezpieczenie wypłacane po dwudziestu latach. W 1924 i 1926 roku obniżyłem podatki, które zostały wprowadzone podczas I Wojny Światowej.​ Uważałem, że obniżenie podatków zachęci ludzi do inwestowania i tworzenia nowych miejsc pracy.​ W 1927 i 1928 roku Kongres próbował uchwalić ustawy o pomocy dla rolników, które miały na celu wsparcie cen płodów rolnych poprzez skupywanie ich przez rząd.​ Odrzuciłem te ustawy, ponieważ uważałem, że rząd nie powinien ingerować w ustalanie cen.​ W 1928 roku podpisano Pakt Kellogg-Briand, w którym piętnaście krajów zobowiązało się do rezygnacji z wojny jako środka rozstrzygania sporów międzynarodowych.​ Ustawa o imigracji z 1924 roku, która miała na celu ograniczenie napływu imigrantów do Stanów Zjednoczonych, była dla mnie trudnym wyzwaniem.​ Z jednej strony, byłem świadomy potrzeby ochrony amerykańskich miejsc pracy przed konkurencją ze strony imigrantów.​ Z drugiej strony, byłem przekonany o wartości różnorodności kulturowej i o tym, że imigranci wnoszą do naszego kraju cenne umiejętności i doświadczenie.​ Ostatecznie, zdecydowałem się poprzeć ustawę, ale z nadzieją, że w przyszłości uda się znaleźć bardziej sprawiedliwe rozwiązanie problemu imigracji.​

Polityka zagraniczna

W mojej polityce zagranicznej byłem zwolennikiem izolacjonizmu.​ Uważałem, że Stany Zjednoczone powinny unikać angażowania się w konflikty międzynarodowe i skupić się na rozwoju własnego kraju.​ Po I Wojnie Światowej, Stany Zjednoczone były zmęczone wojną i chciały skupić się na odbudowie i rozwoju. Nie chciałem, abyśmy ponownie wplątali się w konflikty europejskie.​ Podczas mojej prezydentury, Stany Zjednoczone nie uczestniczyły w żadnych dużych wojnach ani konfliktach.​ Skupiliśmy się na rozwoju gospodarczym i na budowaniu silnej pozycji militarnej, która miała odstraszyć potencjalnych agresorów. W 1928 roku podpisano Pakt Kellogg-Briand, w którym piętnaście krajów zobowiązało się do rezygnacji z wojny jako środka rozstrzygania sporów międzynarodowych.​ Byłem zwolennikiem tego paktu, ponieważ uważałem, że jest to ważny krok w kierunku stworzenia bardziej pokojowego świata.​ Jednakże, byłem świadomy tego, że pakty i porozumienia nie zawsze wystarczają, aby zapobiec wojnie.​ W 1929 roku, po zakończeniu mojej prezydentury, Stany Zjednoczone zostały dotknięte Wielkim Kryzysem.​ Był to okres głębokiego załamania gospodarczego, który miał katastrofalny wpływ na cały świat.​ Kryzys ten udowodnił, że izolacjonizm nie jest wystarczającym zabezpieczeniem przed globalnymi problemami.​ W późniejszych latach, Stany Zjednoczone musiały ponownie zaangażować się w sprawy międzynarodowe, aby stawić czoła nowym wyzwaniom, takim jak II Wojna Światowa.​

Dziedzictwo Coolidgea

Moja prezydentura była okresem prosperity i stabilności, ale również czasem, kiedy nasilały się problemy społeczne, takie jak nierówności społeczne i dyskryminacja rasowa.​ W 1924 roku wprowadziłem ustawę o imigracji٫ która miała na celu ograniczenie napływu imigrantów do Stanów Zjednoczonych.​ Ustawa ta była kontrowersyjna٫ ale odzwierciedlała nastroje społeczne tamtego okresu. W 1929 roku٫ po zakończeniu mojej prezydentury٫ Stany Zjednoczone zostały dotknięte Wielkim Kryzysem.​ Był to okres głębokiego załamania gospodarczego٫ który miał katastrofalny wpływ na cały świat.​ Mimo że nie byłem już prezydentem٫ byłem świadomy cierpienia٫ które dotknęło Amerykanów.​ Moje dziedzictwo jest złożone.​ Z jednej strony٫ jestem uważany za prezydenta٫ który doprowadził do okresu prosperity i stabilności. Z drugiej strony٫ moje konserwatywne poglądy i izolacjonizm były krytykowane za to٫ że nie zapobiegły Wielkiemu Kryzysowi.​ W historii Stanów Zjednoczonych٫ jestem zapamiętany jako prezydent٫ który reprezentował konserwatywne wartości i pragmatyczne podejście do rządzenia.​ Moje poglądy polityczne miały znaczący wpływ na późniejsze pokolenia amerykańskich polityków.​ Moja prezydentura była okresem przełomowym dla Stanów Zjednoczonych.​ Był to czas٫ kiedy kraj stawał się potęgą gospodarczą i militarną٫ ale również czas٫ kiedy narastały problemy społeczne i ekonomiczne.​ Moje dziedzictwo jest złożone i nadal jest przedmiotem dyskusji wśród historyków.​

Życie prywatne

W 1905 roku ożeniłem się z Grace Anna Goodhue. Grace była kobietą o silnym charakterze i niezależnym umyśle.​ Była dobrze wykształcona i pracowała jako nauczycielka w szkole dla głuchych, zanim wyszła za mąż.​ Razem mieliśmy dwóch synów⁚ Johna i Calvina Jr. Nasze życie rodzinne było bardzo ważne dla nas obojga.​ Grace była moją największą podporą i zawsze mnie wspierała.​ Była również bardzo zaangażowana w działalność charytatywną i społecznościową.​ Wspólnie z Grace stworzyliśmy ciepły i kochający dom, który był oazą spokoju w chaosie polityki. Mimo że byłem prezydentem, zawsze starałem się spędzać jak najwięcej czasu z rodziną.​ Uwielbiałem spędzać czas na wsi, w naszym domu w Vermont.​ Tam mogłem odpocząć od polityki i cieszyć się prostotą życia.​ Byłem również zapalonym miłośnikiem natury.​ Uwielbiałem spacery po lesie, wędkowanie i obserwację ptaków. W wolnych chwilach lubiłem czytać książki i pisać.​ Moja ulubiona książka to “The Federalist Papers” autorstwa Jamesa Madisona, Alexandra Hamiltona i Johna Jaya.​ W 1929 roku, po zakończeniu mojej prezydentury, wróciłem do Northampton, Massachusetts, gdzie spędziłem resztę życia.​ Cieszyłem się spokojem i ciszą, które dawał mi wiejski dom.​ W 1933 roku zmarłem na atak serca. Grace przeżyła mnie o 14 lat.​

Śmierć i pochówek

Po zakończeniu mojej prezydentury w 1929 roku, wróciłem do Northampton, Massachusetts, gdzie spędziłem resztę życia.​ Cieszyłem się spokojem i ciszą, które dawał mi wiejski dom. Niestety, moje zdrowie zaczęło się pogarszać. W 1933 roku, po kilku tygodniach walki z chorobą, zmarłem na atak serca.​ Miałem 60 lat.​ Moja śmierć była dla wielu Amerykanów szokiem. Byłem prezydentem w czasie prosperity i pokoju, a moje poglądy polityczne nadal miały wpływ na amerykańskie społeczeństwo.​ Po mojej śmierci, moja żona Grace i synowie zorganizowali uroczysty pogrzeb. Moje ciało zostało złożone w rodzinnym grobowcu w Plymouth Notch, Vermont.​ W latach po mojej śmierci, moje dziedzictwo było przedmiotem dyskusji i debat.​ Niektórzy uważali mnie za konserwatywnego prezydenta, który doprowadził do okresu prosperity, ale nie zdołał zapobiec Wielkiemu Kryzysowi.​ Inni uważali mnie za prezydenta, który reprezentował tradycyjne wartości i pragmatyczne podejście do rządzenia.​ Mimo kontrowersji, moje imię zostało zapisane w historii Stanów Zjednoczonych jako prezydenta, który przewodził krajowi w czasie znaczących zmian.​

Ciekawostki

Oprócz mojej kariery politycznej, byłem znany ze swojego zamiłowania do prostych rzeczy.​ Uwielbiałem spędzać czas na wsi, w naszym domu w Vermont.​ Tam mogłem odpocząć od polityki i cieszyć się prostotą życia. Byłem również zapalonym miłośnikiem natury.​ Uwielbiałem spacery po lesie, wędkowanie i obserwację ptaków.​ W wolnych chwilach lubiłem czytać książki i pisać. Moja ulubiona książka to “The Federalist Papers” autorstwa Jamesa Madisona, Alexandra Hamiltona i Johna Jaya.​ Byłem znany ze swojego zwięzłego stylu wypowiedzi.​ Często mówiłem⁚ “Nie mówię dużo, ale kiedy już zacznę, mówię wszystko”. Moje zwięzłe odpowiedzi i lakoniczny styl bycia przyniosły mi przydomek “Silent Cal”.​ Jednakże, mimo tego, że byłem znany ze swojej powściągliwości, byłem także znany ze swojego poczucia humoru. Jednym z moich ulubionych żartów było⁚ “Niektórzy ludzie mówią, że jestem zbyt cichy.​ Ale kiedy mówię, nie ma wątpliwości, że mam coś do powiedzenia”.​

Podsumowanie

Moje życie było pełne wyzwań i sukcesów.​ Od skromnych początków w Vermont, poprzez karierę polityczną w Massachusetts, aż do objęcia urzędu prezydenta Stanów Zjednoczonych, miałem okazję doświadczyć wielu rzeczy.​ Moja prezydentura była okresem prosperity i stabilności, ale również czasem, kiedy nasilały się problemy społeczne, takie jak nierówności społeczne i dyskryminacja rasowa.​ W 1924 roku wprowadziłem ustawę o imigracji, która miała na celu ograniczenie napływu imigrantów do Stanów Zjednoczonych.​ Ustawa ta była kontrowersyjna, ale odzwierciedlała nastroje społeczne tamtego okresu.​ W 1929 roku, po zakończeniu mojej prezydentury, Stany Zjednoczone zostały dotknięte Wielkim Kryzysem.​ Był to okres głębokiego załamania gospodarczego, który miał katastrofalny wpływ na cały świat.​ Mimo że nie byłem już prezydentem, byłem świadomy cierpienia, które dotknęło Amerykanów. Moje dziedzictwo jest złożone.​ Z jednej strony, jestem uważany za prezydenta, który doprowadził do okresu prosperity i stabilności.​ Z drugiej strony, moje konserwatywne poglądy i izolacjonizm były krytykowane za to, że nie zapobiegły Wielkiemu Kryzysowi. W historii Stanów Zjednoczonych, jestem zapamiętany jako prezydent, który reprezentował konserwatywne wartości i pragmatyczne podejście do rządzenia.​ Moje poglądy polityczne miały znaczący wpływ na późniejsze pokolenia amerykańskich polityków.