Biografia Almy Thomas, amerykańskiej malarki

Wczesne lata i edukacja

Urodziłam się w Columbus w Georgii w 1891 roku, jako najstarsza z czworga dzieci. W 1907 roku moja rodzina przeprowadziła się do Waszyngtonu, D.​C., aby uciec od przemocy rasowej na południu. Chociaż miasto było segregowane, oferowało Afroamerykanom więcej możliwości niż większość innych miast w tamtych czasach. To właśnie w Waszyngtonie rozwijała się moja pasja do sztuki, którą pielęgnowała moja mama, która była projektantką odzieży.

Początki kariery artystycznej

Moja artystyczna podróż rozpoczęła się w 1924 roku, kiedy ukończyłam nowo utworzony wydział sztuki na Howard University.​ Byłam pierwszą absolwentką tego wydziału. Dziesięć lat później uzyskałam tytuł magistra edukacji na Uniwersytecie Columbia.​ Po prawie czterdziestu latach pracy jako nauczycielka sztuki w publicznych szkołach w Waszyngtonie, D.C.​, w wieku prawie 70 lat, zdecydowałam się poświęcić się sztuce.​ To był moment przełomowy w moim życiu.​ Wcześniej tworzyłam głównie w stylu realistycznym, malując obrazy przedstawiające życie codzienne, często w mojej pracowni lub w plenerze.​ Malowałam portrety, martwe natury i pejzaże.​ Byłam jednak niezadowolona z tego stylu. Czułam, że nie oddaje w pełni mojej kreatywności i nie pozwala mi wyrazić siebie w pełni.

W latach pięćdziesiątych XX wieku, pod wpływem rozkwitu ekspresjonizmu abstrakcyjnego, malarstwa pola kolorów i Szkoły Kolorów Waszyngtonu, zaczęłam eksperymentować z abstrakcją.​ Moje pierwsze abstrakcyjne obrazy były raczej ostrożne, ale z czasem stawałam się coraz bardziej pewna siebie w tym stylu. W 1966 roku stworzyłam „Zmartwychwstanie”, obraz, który stał się punktem zwrotnym w mojej karierze.​ To właśnie na nim pojawiły się po raz pierwszy moje charakterystyczne „paski Almy”, które stały się znakiem rozpoznawczym mojego stylu. „Zmartwychwstanie” było kwadratowym płótnem wypełnionym koncentrycznymi okręgami złożonymi z indywidualnych plamek odważnych kolorów – zielonych w centrum, przechodzących w kolory tęczy w kierunku promienistej żółci.​ Obraz ten symbolizował moje odrodzenie jako dojrzałej artystki.​

Przełom w twórczości⁚ Almas Stripes

Moje „Almas Stripes” narodziły się z fascynacji naturą i jej zmiennością.​ Zawsze inspirowała mnie światło i kolory, które wpadają do mojego domu przez okno. W mojej pracowni, często obserwowałam ogród za oknem, a w szczególności drzewo, które rosło tuż przed nim.​ To właśnie ono stało się inspiracją dla mojego nowego stylu.​ W 1966 roku, dwa lata po tym, jak zdiagnozowano u mnie artretyzm, który zagroził zakończeniem mojej kariery artystycznej, stworzyłam „Zmartwychwstanie”.​ To dzieło stało się początkiem mojej podróży z „Almas Stripes”.​

„Almas Stripes” to moje własne, autorskie podejście do abstrakcji.​ Są to pasy, które tworzą mozaikowe kompozycje, złożone z pojedynczych, kolorowych prostokątów.​ Ich układ i kolorystyka są inspirowane naturą, ale również sztuką innych artystów, których podziwiałam. Podziwiałam bizantyjskie mozaiki, pointilizm Georges’a Seurata, Henri Matisse’a (zwłaszcza jego słynny kolaż „Ślimak” z 1953 roku)٫ teorię koloru Johannes’a Itten’a z Bauhaus٫ a także malarzy związanych ze Szkołą Kolorów Waszyngtonu.​ Moje „Almas Stripes” są zarazem jednolite٫ jak i nieregularne.​ Tworzą całość٫ ale jednocześnie każdy pasek ma swoje własne życie.​ To właśnie ta równowaga między jednolitością a nieregularnością٫ zarówno w wymiarach٫ jak i rozmieszczeniu٫ nadaje moim obrazom poczucie energii i ruchu.​

„Almas Stripes” stały się moim znakiem rozpoznawczym. To właśnie dzięki nim zdobyłam uznanie w świecie sztuki.​ Moje obrazy wiszą na ścianach Białego Domu, a ja zostałam pierwszą Afroamerykanką, która miała indywidualną wystawę w prestiżowym Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku. To wszystko dzięki „Almas Stripes” – mojemu oryginalnemu i unikatowemu stylowi.​

Wpływy i inspiracje

Moje artystyczne inspiracje są tak różnorodne, jak samo życie. Zawsze interesowałam się sztuką, ale w młodości dostęp do niej był ograniczony ze względu na segregację rasową.​ Chociaż nie mogłam odwiedzać muzeów, zawsze szukałam piękna w otaczającym mnie świecie.​ Inspiracją była dla mnie przede wszystkim natura.​ Obserwowałam kolory i światło, które wpadają do mojego domu przez okno, a także zmiany zachodzące w przyrodzie w ciągu roku.​ W szczególności fascynowały mnie kwiaty i ich barwy. To one stały się tematem wielu moich obrazów.​

W mojej twórczości odzwierciedla się również wpływ innych artystów, których podziwiałam.​ Podziwiałam bizantyjskie mozaiki, pointilizm Georges’a Seurata, Henri Matisse’a (zwłaszcza jego słynny kolaż „Ślimak” z 1953 roku), teorię koloru Johannes’a Itten’a z Bauhaus, a także malarzy związanych ze Szkołą Kolorów Waszyngtonu. Zainspirował mnie również Paul Cézanne, zwłaszcza jego obraz „Ogród w Les Lauves” (1906), który widziałam w Phillips Collection w Waszyngtonie.​ Cézanne malował krajobrazy luźnymi, prostokątnymi pociągnięciami pędzla, tworząc wrażenie głębi i przestrzeni.​ To zainspirowało mnie do tworzenia moich własnych kompozycji, w których kolory są nakładane na siebie w sposób, który tworzy wrażenie ruchu i energii.​

Moje artystyczne inspiracje są dla mnie jak skarbnica, z której czerpię nieustannie.​ To one kształtują moją wizję i pomagają mi wyrażać siebie w mojej sztuce.​

Uznanie i sukces

Moja kariera artystyczna rozwijała się powoli, ale konsekwentnie.​ W latach sześćdziesiątych XX wieku zaczęłam otrzymywać coraz więcej uznania za swoją twórczość.​ W 1966 roku, kiedy po raz pierwszy zaprezentowałam „Almas Stripes”, odniosłam ogromny sukces.​ Obraz „Zmartwychwstanie”, który stworzyłam w tym samym roku, stał się symbolem mojego nowego stylu.​ Został on kupiony przez Biały Dom i wisiał na ścianie w jadalni rodziny Obamów.​ To był dla mnie ogromny zaszczyt.​

W 1972 roku odbyła się moja pierwsza indywidualna wystawa w galerii sztuki w Waszyngtonie.​ Był to przełomowy moment w mojej karierze.​ W kolejnych latach moje obrazy zaczęły pojawiać się w muzeach i galeriach sztuki w całej Ameryce.​ W 1975 roku, w wieku 84 lat, zostałam pierwszą Afroamerykanką, która miała indywidualną wystawę w prestiżowym Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku.​ To był prawdziwy szczyt mojej kariery.​

Moje obrazy były wystawiane na wielu prestiżowych wystawach, w tym na wystawie „Two Centuries of Black American Art” w Los Angeles County Museum of Art w 1976 roku.​ Moja sztuka stała się symbolem walki o równość i sprawiedliwość dla Afroamerykanów. Do dziś jestem dumna z tego, że moje obrazy zainspirowały innych artystów i pomogły zburzyć bariery rasowe w świecie sztuki.​

Najważniejsze dzieła

Moje najważniejsze dzieła to przede wszystkim obrazy, które powstały w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku, kiedy w pełni rozwinął się mój charakterystyczny styl „Almas Stripes”.​ Wśród nich wyróżnia się „Zmartwychwstanie” (1966), które stało się symbolem mojego nowego stylu i odrodzenia jako dojrzałej artystki.​ Obraz ten został kupiony przez Biały Dom i wisiał na ścianie w jadalni rodziny Obamów.​ To był dla mnie ogromny zaszczyt.

Kolejnym ważnym dziełem jest „Błysk wiosny” (1970), które odzwierciedla moją miłość do natury i jej piękna.​ W tym obrazie zastosowałam bogatą paletę kolorów, tworząc wrażenie ruchu i energii.​ „Błysk wiosny” jest dowodem na to, że sztuka może być pełna radości i optymizmu.​

Do moich najważniejszych dzieł należą również obrazy inspirowane wydarzeniami historycznymi, takimi jak „Lądowanie na Księżycu” (1969).​ Obraz ten powstał po tym٫ jak Neil Armstrong jako pierwszy człowiek postawił stopę na Księżycu.​ „Lądowanie na Księżycu” jest dowodem na to٫ że sztuka może odzwierciedlać ważne wydarzenia historyczne i inspirować do refleksji nad przyszłością.

Dziedzictwo Almy Thomas

Moje dziedzictwo to przede wszystkim moja sztuka, która stała się inspiracją dla wielu artystów, zarówno Afroamerykanów, jak i innych. Jestem dumna z tego, że moje obrazy pomogły zburzyć bariery rasowe w świecie sztuki i zainspirowały innych do walki o równość i sprawiedliwość. Moja historia jest dowodem na to, że nigdy nie jest za późno, aby spełnić swoje marzenia i odnaleźć swój własny styl.​

Moja sztuka jest również ważnym elementem historii sztuki amerykańskiej. Jestem jedną z niewielu Afroamerykanek, których prace znajdują się w kolekcjach najważniejszych muzeów w Stanach Zjednoczonych.​ Moje obrazy są cenione za ich oryginalność, kolorystykę i energię.​ Zostałam uznana za pionierkę w dziedzinie abstrakcji i za jedną z najważniejszych postaci Szkoły Kolorów Waszyngtonu.​

Moje dziedzictwo to również moje przesłanie, które przekazuję poprzez swoją sztukę⁚ piękno jest wszędzie, a sztuka może być narzędziem do promowania pokoju, miłości i radości.​ Mam nadzieję, że moje obrazy będą inspirować innych do odkrywania własnej kreatywności i do tworzenia świata pełnego piękna i harmonii.​

Wnioski

Moja historia jest dowodem na to, że nigdy nie jest za późno, aby spełnić swoje marzenia i odnaleźć swój własny styl.​ Zawsze wierzyłam w siebie i w swoje umiejętności, nawet gdy inni wątpili.​ W wieku prawie 70 lat٫ po długiej karierze jako nauczycielka٫ zdecydowałam się poświęcić się sztuce. To był moment przełomowy w moim życiu.​ Odniosłam sukces dzięki swojej determinacji٫ pasji i kreatywności.​

Moja sztuka jest dowodem na to, że piękno jest wszędzie. Zawsze szukałam inspiracji w otaczającym mnie świecie, a w szczególności w naturze.​ Moje obrazy są pełne kolorów, energii i ruchu.​ Chciałam, aby moja sztuka była dostępna dla wszystkich, niezależnie od pochodzenia czy statusu społecznego.​ Wierzę, że sztuka może inspirować, łączyć i zmieniać świat na lepsze.​

Moje doświadczenie pokazuje, że nigdy nie należy rezygnować ze swoich marzeń, niezależnie od wieku czy okoliczności.​ Ważne jest, aby wierzyć w siebie i w swoje umiejętności. Jeśli będziemy konsekwentni i zdeterminowani, możemy osiągnąć wszystko, co sobie założymy.​

Zakończenie

Moja podróż przez świat sztuki była długa i pełna wyzwań. Zaczęłam od skromnych początków, a skończyłam jako uznana artystka, której prace znajdują się w prestiżowych kolekcjach.​ Nie było to łatwe, ale nigdy nie poddałam się.​ Zawsze wierzyłam w siebie i w swoje umiejętności.​ Moja historia jest dowodem na to, że nigdy nie jest za późno, aby spełnić swoje marzenia i odnaleźć swój własny styl.​

Jestem dumna z tego, co osiągnęłam, ale przede wszystkim jestem wdzięczna za możliwość dzielenia się swoją sztuką ze światem.​ Mam nadzieję, że moje obrazy będą inspirować innych do odkrywania własnej kreatywności i do tworzenia świata pełnego piękna i harmonii.​ Chciałabym, aby moja historia była inspiracją dla wszystkich, którzy marzą o tworzeniu sztuki, niezależnie od wieku, pochodzenia czy statusu społecznego.​

Moja sztuka to moje dziedzictwo.​ To moje przesłanie dla przyszłych pokoleń.​ Niech moje obrazy przypominają o sile kreatywności, o pięknie otaczającego nas świata i o tym, że nigdy nie jest za późno, aby spełnić swoje marzenia.​